NIJMEGEN – Na ons eerdere mediabericht over het Samenspel verpleegkundigen met mantelzorgers en vrijwilligers ontving ik van de daarin genoemde Ingrid Lagarde een verhaal dat daar prima bij aansluit, of liever gezegd er aan vooraf lijkt te zijn gegaan. Het gaat over haar vorig jaar overleden vader en de zorg die haar moeder hem verleende.

Hetty Lagarde zorgde voor haar thuiswonende man met vasculaire dementie.

Dit is Hetty’s verhaal:

‘Sinds de diagnose komt een ouderenverpleegkundige van de GGZ ongeveer eens per maand op huisbezoek om met ons te praten. In eerste instantie hoefde dat van mij niet, maar het is toch wel heel prettig. Mocht er tussen de afspraken door iets zijn, dan mag ik haar mailen of bellen’.

Overleg
Mijn man rijdt geen auto meer en fietst niet meer en kwam daardoor de deur niet meer uit. In overleg met de ouderenverpleegkundige hebben we geregeld dat hij nu twee keer per week naar de dagbesteding gaat. Zij kent de weg en weet hoe dat soort dingen geregeld kan worden.

Mijn man heeft ook een TIA gehad en is daardoor lichamelijk wat beperkt. Ik heb niet geleerd om lichamelijke verzorging te geven; daar is een professional veel handiger in. De ouderenverpleegkundige stelt mij gerust door aan te geven dat zij thuiszorg zal regelen mocht dat straks nodig zijn.

Kennis en ervaring
Ik merk aan alles tijdens onze gesprekken dat zij de kennis en ervaring van mij als mantelzorger heel serieus neemt. Ze dringt me niets op en betuttelt me niet. Door er veel over te lezen op internet weet ik zelf best veel over vasculaire dementie, maar als ik nog iets wil weten kan ik dat altijd aan haar vragen. Het contact is heel persoonlijk.

Ik heb niet het gevoel dat ik de zoveelste ben die zij begeleidt. Dat zou ik vervelend vinden.

Piekeren
Ik ben tamelijk sterk, kan mezelf goed handelen, en ben optimistisch van aard. Maar de laatste tijd merkte ik toch dat ik steeds meer ging piekeren en moeite had dat niet te doen.

Mijn man kan nu nog alleen thuis zijn, maar kan ik straks nog wel mijn eigen dingen doen als hij dat niet meer kan? Over dat soort dingen praten we met elkaar. ‘Voor alles is een oplossing’, zei ze, ‘daar moet je je niet te veel zorgen over maken.’

1-op-1-gesprek
Het gedrag van mijn man verandert, de relatie is niet meer zo optimaal als die geweest is.

De ouderenverpleegkundige heeft mij uitgenodigd voor een 1-op-1-gesprek. Niet om over mijn man te roddelen, maar om het samen rustig over dit soort dingen te hebben. Dat is toch makkelijker zonder hem erbij.

Ook volg ik dankzij haar nu de cursus Mantelzorg en Dementie bij de GGZ. Ik vind het heel prettig om ervaringen met lotgenoten te delen.

Gouden tip
Mantelzorgers als ik maken de persoon met dementie 24 uur per dag mee, dus sta open voor de verhalen en problemen die zij daarover kwijt willen. Ga op een gelijkwaardige manier met elkaar in gesprek: niet betuttelend, betweterig en dring de zorg niet op. Wijs mantelzorgers ook op cursussen die er zijn om met dementie om te gaan.

BRON: Mantelzorg.nl

About Author

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *