Wilma Balvers-Lagarde, afscheid
© Nadia ten Wolde
HELMOND. Na haar slechtnieuwsgesprek in november vorig jaar besloot Wilma Balvers dat ze foto’s wilde laten maken, nu het nog kon. Op een van die foto’s is ze op de rug te zien, loopt ze weg met een koffer in haar hand. Zo wilde ze het zelf graag, want ze begon immers aan haar laatste reis. Haar verjaardag op 28 december haalde ze niet meer. Wilma overleed op kerstavond, in het bijzijn van haar man, dochters en kleinzoon.
IN HERINNERING
Kerstmis zat in de weg om alles te laten verlopen zoals het eigenlijk hoorde als iemand thuis gaat sterven. De thuiszorgorganisatie kon geen nachthulp sturen, ‘want het is kerstavond’. Daar was wel even een conflict over geweest. En zo waren er meer van die dingen. De behandelend arts, die op 27 december belde om te vragen hoe het met Wilma ging, wist ook van niks. Niemand had in het systeem gezet dat ze was gestorven.
Het is wat het is ‘Bizar’ noemen dochters Elvira (36) en Daisy (34) het. Ze vertellen het kalm, het doet er niet echt toe want dit verhaal gaat over hun mam. En Wilma’s man Harry (63) is er de persoon niet naar om er een hoop heisa over te maken. ,,Je krijgt haar er niet mee terug”. Er is een gesprek geweest achteraf. Er zijn excuses gemaakt en er is erkend dat het zo niet hoorde.
‘Het is wat het is’, zeggen ze. Dat zei Wilma namelijk ook altijd. Ze zou er zelfs hartelijk om hebben gelachen. Harry: ,,Ondanks haar ziekte bleef ze positief, en was ze er goed in om ons ook te troosten. Ze genoot van kleine dingetjes.” En van haar kleinzoon Vince, haar oogappel en enige kleinkind. ,,Die waren twee handen op één buik”, zegt Elvira.
Een familiedrama
Wilma Lagarde kwam uit Alphen, Gelderland. Net aan de andere kant van de Maas, in Lith, woonde Harry Balvers. Ze ontmoetten elkaar via een broer van Wilma, bij het uitgaan. Ze waren nog jong, 15 en 17, zoiets. ,,Door een familiedrama zijn we heel snel heel dicht naar elkaar toe gegroeid”, vertelt Harry. Hij kwam na een aantal maanden bij haar thuis over de vloer, toen haar ouders en haar jongste broertje om het leven kwamen bij een auto-ongeluk. ,,Ze was toen net 16, het heeft haar gevormd.”
Drie van de kinderen uit het grote gezin woonden nog thuis, Wilma en twee broers. Hoe moest dat verder? Een oudere broer kwam met zijn vrouw inwonen: het huishouden en de zorg voor haar broers kwam voor een groot deel op Wilma neer. Het liep allemaal niet lekker. Harry: ,,We besloten dat het zo niet kon, ze moest er weg.” Het stel trouwde, 17 en 19 jaar oud, en woonde in bij Harry’s ouders. ,,We merkten allemaal dat het beter was als we een eigen huisje kregen.” Dat lukte door bemoeienis van een kennis, die gemeenteraadslid was. ,,Lith was een klein dorp, ons kent ons daar.”
Deurne, waar ligt dat?
Een paar jaar later werkten ze allebei in een horecazaak in Den Bosch, die van een broer van Harry was. Maar ze zagen elkaar te weinig. ,,Wilma ging naar huis als ik naar mijn werk ging, rond 17.00 uur.” En dan was er ook nog een jongere broer van Wilma bij hen komen wonen. Ze stopte met werken. Dan maar wat minder geld, vonden ze allebei.
Elvira
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Harry had altijd al iets voor zichzelf willen beginnen. Ze kregen een tip dat in Deurne een cafetaria in de verkoop kwam. Deurne, waar ligt dat? Ze waren er totaal niet bekend, maar besloten de sprong te wagen. Ze konden het pand voordelig kopen voordat het in de openbare verkoop kwam. De zaak moest weer worden opgebouwd, maar juist dat sprak het jonge stel aan.
Het cafetaria in de St. Jozefparochie kreeg de naam ’t Heike. Het bestaat nu nog. ,,We kozen de naam op aanraden van de eigenaar van het pand. ‘Hier heet het de hei’, zei hij.” Het was halverwege de jaren 80; twintig jaar lang runden ze met veel plezier hun zaak en bouwden een grote klantenkring op.
,,Wilma en ik voelden elkaar zo goed aan. Het was voor ons ideaal: samen in een cafetaria werken en erboven wonen. Ze steunde mij overal in, en we overlegden overal over.” Met twee dochters was het een druk leven, maar die kwamen niets tekort. Elvira: ,,Hoe druk het ook was, ze kookte boven voor ons, iets gezonds. We aten altijd om 17.00 uur met ons mam.” En ook als de kinderen uit school kwamen was Wilma er.
Altijd maar werken
Ze kende iedereen, wist en onthield alles, al zag ze honderden mensen per week. Daisy: ,,Ik noemde haar ‘het nieuwsbericht’, ze wist altijd nieuwtjes te vertellen.” Wilma was altijd heel tevreden. Een weekje Center Parcs, of soms een weekendje weg, was voldoende. Harry: ,,Wij waren nooit van de verre reizen. Als de kinderen in het vakantiepark zaten te spelen of in een klein zwembadje zaten, dan ging Wilma lekker zitten.”
Na twintig jaar ’t Heike begon de accu wat leeg te raken. Wilma merkte het als eerste, altijd maar werken. De zaak was inmiddels meer een lunchroom geworden, met catering en al. De zaak werd binnen een paar weken verkocht. Dat betekende verhuizen, want ze woonden er immers boven. Na wat omzwervingen kwam het gezin in Helmond terecht.
Er waren tegenslagen: financiële waardoor ze hun huis moesten verkopen. En lichamelijke tegenslagen, toen Harry het aan zijn hart kreeg. ,,Maar we konden dat dragen, dat was onze kracht. Wilma was daar altijd heel sterk in”, zegt Harry. Maar het noodlot zou haar hard treffen.
Lynch syndroom
Eind 2015 werd Wilma ziek; ze had baarmoederhalskanker. Een operatie volgde en in maart 2016 kreeg ze goed nieuws. Er was geen behandeling meer nodig. Wel bleek ze het Lynch syndroom te hebben: een erfelijke aandoening die een verhoogde kans geeft op (darm)kanker.
In 2017 werd per toeval acute leukemie bij haar ontdekt. Er volgden in de daarop volgende jaren verschillende zware behandelingen – waaronder twee keer stamceltherapie – en langdurige ziekenhuisopnames in Veldhoven en in Maastricht. Hoe ziek ze ook was, ze kon blijven lachen. Harry: ,,In gesprekken met artsen kwam ze heel snel to the point. En ze gaf nooit een krimp; als een infuus, niet lukte werd ze niet boos. Toen de beenmergpunctie met een stagiaire niet goed lukte zei ze: ‘Ach, jullie moeten het ook leren’.”
Genezen, maar vervolgens een slechtnieuwsgesprek
In april vorig jaar kreeg ze het goede nieuws: ‘U bent genezen, het is helemaal weg’. Maar de kanker kwam toch terug. Op 19 november was er een slechtnieuwsgesprek. Er was niets meer aan te doen. Ze ging in een paar weken hard achteruit. Op 19 december werd Wilma heel erg ziek door een bacterie in haar bloed, en werd ze met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Op 24 december kwam ze weer naar huis, waar ze dezelfde avond overleed, met haar man Harry, dochters Elvira en Daisy en haar kleinzoon Vince aan haar zij.
Op Moederdag, enkele weken geleden, hingen ze laarsjes van Wilma in de onlangs onthulde Gedenkboom in het Warandepark. Een schitterend initiatief, vinden ze.
De laarsjes van Wilma hangen sinds Moederdag in de Gedenkboom in de Warande.
BRON: 
Annette Tromp 15-05-22, 19:00 ED
About Author
